August 31, 2008, Sunday, huling araw ng Agosto.
Napakasaya ng umaga ko dahil sa blessings sa akin.
Nagbago ang lahat dahil sa kanya.
Actually di dahil sa kanya kundi sa taong malapit sa kanya.
Nasaktan ako.
Sobra.
Akala ko sa TV lang nangyayari yun pero biglang nangyari sa akin.
Di ko alam ang gagawin ko.
Sobrang sakit at wala akong nagawa kundi tumahimik at lumuha lang.
Iyak ng iyak sa loob ng apat na oras.
May mga taong nakakita at pumigil pero di ko mapigilan ang luha ko.
Sige lang tulo lang.
Di ako makapagsalita.
Ngumingiti at nagdadahilan na talagang tumutulo lang ang luha ko at may sipon ako.
Masakit.
Di ko alam kung paano itatago.
Kinaya kong tanggapin ang sinabi niya na:
"Di ka nababagay sa kanya."
Ouch.
Wala akong masamang intensyon pero bakit ganun?
Nag-aaral akong mabuti para sa future maging sauccesful ako.
Para may maipagmalaki ako someday.
Nagpupuyat ako para makakuha ng 1.3 na grade sa school.
Di ako sumasama sa classmate ko para walang masabi ang tao.
Umiiwas ako at umuuwi ng maaga.
Bakit kailangan ko pang marinig yun?
I just prayed.
I prayed that God will comfort me during that time.
I prayed that He will heal my heart from that striking pain.
I prayed that He will give me a mind that understands.
I prayed.
I cried.
Tears won't stop.
Up to now, tears are still on my eyes, when ever I hear that words from my mind.
I understand her but I just can't stop crying.
I'm terribly hurt.
Maybe he don't know what she did.
Maybe and I hope he knows.
For a small part in my mind, I hope he knows and I hope he'll talk to me.
But he didn't.
Ito na ang pinakamatinding naharap ko sa buhay ko.
Ang sabihan ka ng ganun habang naghihintay ka at punong-puno ko ng ka-ewanan sa utak mo.
Wala na akong magagawa.
Pero katulad ng dati.
Kailangan kong ngumiti.
Kailangan kong itago ang luha sa aking namumugtong mga mata.
Kailangan kong maging masaya sa kabila ng kalungkutan.
Kailanagn kong tanggapin at balewalain yung masakitna nangyaring yun.
Kailangan.
Sabi nga sa kanta:
"It's not your fault so please stop your crying now."
Pero ayaw tumigil.
Nakakainis.
Bakit masakit yun?
Sabihan ka pa nya ng,
"UI"
Yun lang ang nasabi nya, wala ng iba.
Masakit.
Wala ka na ba?
Wala na ba talaga?
Kasi ako nandito pa.
Nandito at patuloy pa ring maghihintay
sa kabila nung masakit na mga salitang yun.
Wala lang yun kung kakausapin mo ko pero di mo ko kinausap.
Masakit. Ouch. Ah!
Wala na akong masabi.
Luha lang ang tumutulo ngayon habang nageencode ako.
Luha ng kalungkutan.
Luha dahil dun.
I-comfort mo naman ako.
Kausapin mo naman ako.
Yun lang baka gumaan na ang pakiramdam ko.
Yun lang baka maging masaya na ulit ako.
Yun lang.
Kausapin mo ako.
Ngayon ko kailangan ang ngiti at boses mo.
Baka kasi sakaling ngumiti na ulit ako.
Kahapon pa ako di makangiti at di makapagsalita.
Tango lang ng tango at walang magawa sa school.
Sobrang ewan ko.
Dito ko na lang nasasabi ang nararamdaman ko kasi wala naman akong masasabihan.
Ewan.
Sana..
Sana kausapin mo ako.
Please lang.
Napakasaya ng umaga ko dahil sa blessings sa akin.
Nagbago ang lahat dahil sa kanya.
Actually di dahil sa kanya kundi sa taong malapit sa kanya.
Nasaktan ako.
Sobra.
Akala ko sa TV lang nangyayari yun pero biglang nangyari sa akin.
Di ko alam ang gagawin ko.
Sobrang sakit at wala akong nagawa kundi tumahimik at lumuha lang.
Iyak ng iyak sa loob ng apat na oras.
May mga taong nakakita at pumigil pero di ko mapigilan ang luha ko.
Sige lang tulo lang.
Di ako makapagsalita.
Ngumingiti at nagdadahilan na talagang tumutulo lang ang luha ko at may sipon ako.
Masakit.
Di ko alam kung paano itatago.
Kinaya kong tanggapin ang sinabi niya na:
"Di ka nababagay sa kanya."
Ouch.
Wala akong masamang intensyon pero bakit ganun?
Nag-aaral akong mabuti para sa future maging sauccesful ako.
Para may maipagmalaki ako someday.
Nagpupuyat ako para makakuha ng 1.3 na grade sa school.
Di ako sumasama sa classmate ko para walang masabi ang tao.
Umiiwas ako at umuuwi ng maaga.
Bakit kailangan ko pang marinig yun?
I just prayed.
I prayed that God will comfort me during that time.
I prayed that He will heal my heart from that striking pain.
I prayed that He will give me a mind that understands.
I prayed.
I cried.
Tears won't stop.
Up to now, tears are still on my eyes, when ever I hear that words from my mind.
I understand her but I just can't stop crying.
I'm terribly hurt.
Maybe he don't know what she did.
Maybe and I hope he knows.
For a small part in my mind, I hope he knows and I hope he'll talk to me.
But he didn't.
Ito na ang pinakamatinding naharap ko sa buhay ko.
Ang sabihan ka ng ganun habang naghihintay ka at punong-puno ko ng ka-ewanan sa utak mo.
Wala na akong magagawa.
Pero katulad ng dati.
Kailangan kong ngumiti.
Kailangan kong itago ang luha sa aking namumugtong mga mata.
Kailangan kong maging masaya sa kabila ng kalungkutan.
Kailanagn kong tanggapin at balewalain yung masakitna nangyaring yun.
Kailangan.
Sabi nga sa kanta:
"It's not your fault so please stop your crying now."
Pero ayaw tumigil.
Nakakainis.
Bakit masakit yun?
Sabihan ka pa nya ng,
"UI"
Yun lang ang nasabi nya, wala ng iba.
Masakit.
Wala ka na ba?
Wala na ba talaga?
Kasi ako nandito pa.
Nandito at patuloy pa ring maghihintay
sa kabila nung masakit na mga salitang yun.
Wala lang yun kung kakausapin mo ko pero di mo ko kinausap.
Masakit. Ouch. Ah!
Wala na akong masabi.
Luha lang ang tumutulo ngayon habang nageencode ako.
Luha ng kalungkutan.
Luha dahil dun.
I-comfort mo naman ako.
Kausapin mo naman ako.
Yun lang baka gumaan na ang pakiramdam ko.
Yun lang baka maging masaya na ulit ako.
Yun lang.
Kausapin mo ako.
Ngayon ko kailangan ang ngiti at boses mo.
Baka kasi sakaling ngumiti na ulit ako.
Kahapon pa ako di makangiti at di makapagsalita.
Tango lang ng tango at walang magawa sa school.
Sobrang ewan ko.
Dito ko na lang nasasabi ang nararamdaman ko kasi wala naman akong masasabihan.
Ewan.
Sana..
Sana kausapin mo ako.
Please lang.
0 comments:
Post a Comment